احیای علوم سیاسی

هدف از نگارش این کتاب شور نقد جایگاه دانش سیاست و سیر دگرگونیهای آن در گذار تاریخ ا بهتر است برای روشن کردن مطلب گفتار را با اشاره ای به تجربات و آموزشی و پژوهشی خود در طی چهل و چند سال گذشته آغاز کنم این اشاره بیشتر برای به سرشت و محتوای علوم سیاسی صورت میگیرد اما هدف از آن آماده کردن زمینه برای شرح و بیان احساس ناکامیهای نگارنده نمی دهد. کوشش در راه بهسازی و احیاء این علوم است. در آغاز دهه ۱۳۵۰ تحصیل در علوم سیاسی را آغاز کردم دانشجویی جوان و علاقه مند بودم و انتظارم از رشته علوم سیاسی این بود که هم دانش منظم و مستقل و سامان مندی درباره عرصه سیاست و پدیده های سیاسی به دست دهد و هم اینکه پس از دستیابی به آن دانش و فراغت از تحصیل، نیاز مبرمی به وجود دانش آموختگانی چون نگارنده در جامعه احساس شود.nفکر میکردم دانشجویان در هر رشته ای درسهایی میخوانند تا نیازی را برآورده کنند یا مشکلاتی را در سطح فرد یا جامعه بگشایند و در نتیجه به کاری بیایند هدف نهایی از تحصیل در رشته حقوق تربیت قاضی و وکیل ،است غایت اصلی مطالعات در رشته پزشکی ن شیک برای درمان دردهاست و هدف رشته مهندسی تولید کارشناسی برای ساخت و ساز است. بنابراین، هر علم و دانشی باید هدف و غایه داشته باشد و نیازی را برآورده کند. پرسش نگارنده این بود که پس عایت و نهایت و هدف فراگیری دانش سیاست چیست. به نظرم می رسید که چون خود سیاست با عمل و تصمیم گیری و سیاست گذاری و اداره امور عمومی سروکار دارد پس دانش سیاست هم باید تمام لوف به همان هدف باشد. شاید هدف برخی رشته ها مثل فلسفه فقط ارضاء حس کنجکاوی آدمی باشد اما به نظر نمی رسید که دانش سیاست فقط در پی ارضای چنان نیاز و حسی باشد و صرفا بخواهد توضیحاتی درباره پدیده ها فلسفه و تاریخ و بدهد. تصور این بود که دانش سیاست فیزیک و همانند پزشکی و مهندسی، صرفان و توضیح امور و پدیده ها باشد بلکه غایت و هدفش باید از جنس همان کایت و هدف خود سیاست باشد و بکوشد تا آگاهی لازم از آن غابات دوار وسایل رسیدن به آنها را بیاموزد.