تائیس

در آن روزها ، گوشه نشینان صحرا در کلبه هایی در کرانه های رود نیل زندگی می کردند ، جایی که در آن زندگی سختی داشتند ، تا قبل از غروب هیچ غذایی نمی خوردند، و جز کمی نمک و نان هیچ نمی خوردند. آنها در اعتدال و عفت زندگی می کردند ، آنها یک پیراهنی از مو و باشلق به تن می کردند، پس از مدتها تماشا، نماز خواندن و دعا کردن بر روی زمین لخت می خوابیدند ، و خلاصه اینکه آنها تمام روزهای خود را به کارهای توبه می گذراندند. آنها به عنوان کفاره گناه اصلی خود ، بدن خود را نه تنها از همه ی لذت ها و دلخوشی ها ، بلکه حتی از آن مراقبت ها و توجه هایی که ضروری به نظر می رسد ، محروم می کردند. آنها اعتقاد داشتند که بیماریهای اعضای بدن ما روح ما را پاک می کند و گوشت را چیزی با شکوهتر از زخم نمی تواند بپوشاند. این یک زندگی خوب و با فضیلت بود. nnروزی یک گوشه نشین صحرا به نام پافنوس در حال یادآوری ساعاتی بود که جدا از خدا زندگی کرده بود و یک به یک گناهان خود را بررسی می کرد تا شاید در مورد عظمت آنها بهتر فکر کند ، او به یاد آورد که در تئاتر اسکندریه بازیگری بسیار زیبا دیده است به نام تائیس. او در حال توبه از هوس کودکی خود برای او ، خود را گریان می یابد و تصمیم می گیرد به یک راه حل برسد و نجات برسد.تائیس نوشته ی آناتول فرانس است و قاسم غنی آن را ترجمه کرده است. این کتاب توسط نشر باهم منتشر شده است.