پنجاه سال برنامه ریزی

در تمام سالیان سال در ایران معاصر، تمام دغدغه روشنفکران ما، با هر زمینه فکری و دانش نظری که داشته اند اکثرا نقد حکومت و نقد سیاست آن هم به شکلی عقیم بوده است. هیچ روشنفکری درباره راه آهن، ساختار صنایع، جاده سازی، نحوه مدیریت مدارس، اساسا خود مقوله مدریت و برنامه ریزی، شیوه توسعه آموزش عالی توانمندسازی زنان، ساخت انحصاری بازارهای نوظهور، قوانین مدنی، نظام حقوقی و نظایر اینها سخن نگفته است. گویا اینها مسائلی پیش افتاده بوده اند و تحلیل گر باید به سراغ مطالب اساسی تر برود و این امور را به دولت ها سپارد که آنان می دانند چگونه باید به آنها رسیدگی کنند، و روشنفکران نقش خود را فراتر از این می دانسته اند که وارد این مسائل پیش پا افتاده شوند. و البته دولت نیز به صلاح خود می داند که نیازی به توجه و نظر خواهی و مشارکت نخبگان و روشنفکران در برنامه های توسعه نداشته باشد. با این حال می توان گفت در تمام این سالها، برنامه های توسعه در انحصار سازمان های حکومتی تدوین می شده و خواست مقامات ارشد در آنها گنجانده می شده است. کاری که «هدی صابر» در کتاب «پنجاه سال برنامه ریزی» انجام داده این است که خود را در فرآیند نگارش کتاب و نظام بندی مطالب از نگاه سیاه و سفیدی که اغلب روشنفکران بومی به مسائل داشته اند جدا کرده است. هدی صابر تلاش داشته با گرداوری مجموعه ای از مقالات، مصاحبه ها و مستندات همه بخش های انتشارنیافته ذخیره دانایی در بخش های مختلف توسعه را که در قبل از انقلاب در برنامه توسعه وجود داشته است، به حد مقدورات بصورت یک کتاب ارزنده ارائه نماید. « پنجاه سال برنامه ریزی» در سال 1398 توسط انتشارات بنگاه ترجمه و نشر کتاب پارسه چاپ رسیده است.