یعقوب و دیگ و قابلمه سازها

یکی بود. باز هم یکی بود. یکی دیگر هم بود. دیگ‌سازی بود که در روستای قرنین در سیستان زندگی می‌کرد. این دیگ‌ساز مهربان از صبح تا شب در کارگاهش، آهن و چدن و مس را داغ می‌کرد و آن‌ها را به شکل دیگ و قابلمه و کاسه در می‌آورد و به مردم می‌فروخت و حالش را می برد. همیشه‌ سر و لباسش سیاه و کثیف بود، ولی باور کنید قلبش خیلی تمیز بود. یک کوره‌ی همیشه روشن داشت که خیلی داغ و جیز بود و هر چه را داخل آن می‌انداخت، زود کج و کوله می‌شد؛ این‌ جوری. کارش این بود: یک آهن داغ را از کوره بیرون می‌آورد و با یک آهن سرد می‌کوبید توی سر آن آهن داغ. شرط می‌بندیم تا آخر عمرش نمی‌دانست که در آن روستای پرت افتاده، قرار است هزار و دویست سال بعدش اسمش توی کتاب ما بیاید.